L’Île d’Enfer / Vítiseyjan chap.3a/þriðji 3a
Le Lagarfljot a les honneurs d’un pont, surprise que je ne retrouverai pas de longtemps dans ce damné pays.
Celui qui franchit le fleuve est en bois, armé de trente brise-glace.
– Où est le village, Einar ?
– Le village ?
– Oui, pour l’étape.
Et l’homme montre un point à l’horizon.
– Où là ?
– Devant vous, un peu à droite, oui, là.
– Ce cube de pierre ?
– C’est là que nous nous arrêtons.
Si les hasards de votre destinée vous conduisent en Islande, je vous conseille vivement de ne pas vous fier aux cartes routières du pays.
Je soupçonne le captain Braun, qui a mis tous ses soins à l’élaboration de la carte islandaise, d’être né non au Danemark, mais entre Tarascon et les Martigues.
C’est tout au moins un personnage facétieux et plein d’humour, mais lorsque l’humour est pratiqué à nos dépens, on le trouve certes moins savoureux.
Or, sur cette carte, il y a des noms inscrits, les uns en capitales, les autres en anglaise, qui font honneur aux mérites calligraphiques du graveur.
Vous pensez que, si les premiers indiquent des centres importants, les seconds servent à désigner des lieux de moindre envergure ?
Hélas ! que vous lisiez Modrudalur ou GRIMSTADIR, vous apercevez, au milieu de la plaine ou accroupie à la pente du mont, une humble demeure dont les murs sont de terre et la façade de bois.
C’est la cité promise à votre peine.
La ferme ici sacrifie au goût moderne ? La civilisation a pénétré sur les rives du Lagarfljot sous les espèces du ciment armé.
Le cube d’un gris sale se détache sur la terre ocre. C’est là qu’Einar arrête notre première étape.
Notre caravane stoppe, tandis que des chiens hargneux signalent notre arrivée par des aboiements.
Il y a neuf heures que nous sommes partis. En neuf heures, nous avons franchi vingt-cinq kilomètres.
Le baer de Fjardarrheidi est abrité par le haut plateau rocheux qui domine toute la vallée et le fleuve.
Le pied de l’appareil sous le bras, l’appareil sur le dos, j’escalade les rochers ; une heure après, j’ai au-dessous de moi un panorama unique.
Le Lagarfljot ici est immense. Deux kilomètres séparent les deux rives. Il coule, large, impétueux, dans un décor sauvage fait de roches éruptives, noires, coiffées de neiges éternelles.
A la place où je suis, je vois la trace certaine, indiscutable, de la descente des glaciers.
Le Vatnajökul, aux premiers âges du monde, emplissait la vallée.
Sous une poussée irrésistible, les glaces se sont mises en mouvement du sud au nord ; elles ont lentement, sûrement, creusé leur route vers la grande mer libératrice. Aujourd’hui, le fleuve descend de l’immense réservoir qu’est le Vatnajökul (Vatna : eau ; jokul : glacier).
Trois heures après-midi. Nous reprenons notre marche, accompagnés des deux fils de notre hôte.
Nous suivons la rive gauche du fleuve aux eaux couleur d’absinthe. Parfois, il creuse des criques où les vagues clapotent ; parfois, il reçoit des torrents qu’il faut traverser à la nage.
Les poneys habitués à ce genre de sport reniflent, boivent à longs traits, puis bravement se jettent à l’eau.
La sensation la plus désagréable est lorsque l’eau entre dans les chaussures ; ensuite, on s’habitue.
Un bon galop pour se réchauffer jusqu’au prochain affluent.
Une falaise à pic domine maintenant le fleuve. Des blocs énormes s’en sont détachés ; toute la rive est jonchée de galets sur lesquels le fer des chevaux glisse.
Par places, des rochers fendus par la gelée.
Les heures succèdent aux heures, nous chevauchons toujours en remontant le fleuve ; après les cailloux ronds, voici les marécages, les poneys pas contents renâclent. Ils détestent les terres molles.
Petit Guimy, fox courageux, a traversé rivières et marais.
Infatigable, il court, lampe sans s’arrêter l’eau du fleuve, monte sur les rochers, descend, revient et repart.
La petite bête est pleine de vie, mais voici pour ses péchés une brebis et son agnelet.
Les deux bêtes fuient ; le fox rapide, les rejoint ; alors, la maman fait tête cependant que son enfant se sauve.
Pour son malheur, il dévale vers le Lagarfljot et, fou de terreur, se jette à l’eau…
Il nage, il nage éperdument, gagnant peu à peu le milieu du fleuve ; mais le fleuve a des lames courtes…
Là-haut, la mère affolée, bêle, bêle, bêle, bêle.
L’agnelet tourne la tête. Ce mouvement lui est fatal ; il ouvre sa bouche, son mufle se retrousse pour un bref bêlement.
Reviens, reviens, reviens! appelle la maman.
Bé…é…é.
Le flot a étouffé la voix. Le petit corps disparaît, remonte, fait une tache blanche sur l’eau opalisée, puis sombre à tout jamais.
Sur le rocher, la brebis bêle avec des chevrotements pareils à des sanglots.
Mais Einar Jonson représente la justice immanente.
Petit Guimy revient, jappant, queue frétillante.
L’homme descend de cheval. D’un geste, il cueille l’animal qui se tord sous l’étreinte.
Un coup sec, un cri atroce ; les reins cassés, Petit Guimy n’est plus.
Einar, justicier et bourreau, lance le corps inerte dans le fleuve qui roule maintenant dans une même paix le chien et le petit agneau.
Pauvre ! Pauvre Petit Guimy ! Hier encore vous étiez chez votre maître. Vous dormiez, je m’en souviens, devant le feu qui illuminait la chambre ; vous étiez roulé en boule dans les poils longs d’une toison.
Votre peau avait, par moments, des secousses brèves ; vous grogniez aussi, heureux.
Mais, dites-moi, qui peut éviter son destin ?
Les deux Islandais nous ont quittés, nous suivons toujours le fleuve, qui va s’amincissant.
Trente mètres séparent ici les deux rives.
Une église de bois dresse son grêle clocher.
Nous allons, sans un mot ; seul, le sabot des poneys roulant sur les galets anime le morne paysage.
Un baer misérable, Midhus. La fermière a entendu le pas de nos chevaux, elle est là qui nous prie d’entrer dans sa maison.
Refuser serait offenser cette femme. Nous la suivons. Hâtive, sur le bois blanc, elle a jeté une nappe brodée, le moulin broie les grains, bientôt la bonne odeur du café monte.
Sur un napperon de dentelle, elle nous porte un morceau de sucre, seul trésor de cette pauvreté.
Le liquide brûlant nous ranime, mais l’étape n’est point finie. En selle ! au revoir, hôtesse. La femme nous fait un signe de la main.
Nous partons dans un galop.
Baer, café, baer, café, dîner, morue sèche, eau pure, coucher, lourd sommeil.
De dix heures du matin à trois heures, nous courons, non par les chemins,
— il n’y en a pas, — mais par la plaine. Nous avons traversé Brekka, après une halte chez le docteur Larusson*, une rivière aussi avec de l’eau jusqu’aux cuisses.
Près du baer de Bessastadagerdi, nous trouvons toute une caravane de vingt-cinq chevaux, conduite par trois paysans qui attendent la nuit avant de gravir la montagne.
Là-haut, sur le plateau, la neige est partout. Vers neuf heures, ce soir, elle sera durcie, donc plus facile à passer.
Faisons comme eux. Attendons. Nous débâtons nos poneys, qui, joyeux, broutent l’herbe.
Devant le baer, de vieilles femmes lavent la laine que cet hiver elles fileront.
Petit Guimy est mort. Ce matin, un bon chien islandais le remplace.
Il m’adopte et trotte derrière mon cheval.
C’est une bête de belle race, le museau en renard, la queue fournie, les oreilles droites. Il est noir avec une étoile blanche sur le front.
Ses quatre pattes sont aussi guêtrées de blanc.
Je le baptise Fjord.
Pour l’instant, sachant qu’il faut toujours profiter d’une halte, il dort le cou allongé sur ma selle.
Einar et les trois paysans, après un conciliabule secret, ont disparu.
Mystère et alcools frelatés !
Escalade du mont, montée du calvaire. Les chevaux gagnent mètre par mètre en se hissant d’un coup de reins brusque.
A pic, le gouffre ; sous une carapace de glace on entend le grondement des eaux.
A mille mètres, le plateau. Aussitôt, un vent fou nous accueille ; paquets de neige, rafales et tourbillons.
Quelques poneys se couchent avec leurs chargements.
Cris et coups les relèvent.
Les miens font preuve d’endurance. Ils clignent leurs longs cils où perlent des glaçons. Ils secouent leurs oreilles comme pour chasser un insecte importun.
Ils suivent, au pas, le chef de file… Ils suivent d’instinct, car la brume est venue, une brume qui nous enveloppe de son suaire glacé.
Avec cela, la neige tombe, gelée. Chaque flocon est une aiguille qui pique ma chair. Sous les moufles de laine, j’ai les doigts gourds.
Le poney-guide, une bête blanc et gris, va d’un pas régulier, cherchant l’endroit propice où poser son sabot, faisant des crochets de cinquante mètres qui nous paraissent inutiles, mais, lorsque nous arrivons à la courbe, nous apercevons la crevasse qui bâille, noire et attirante.
Il chemine, d’un pas sûr, connaissant la route ; dans la brume, il disparaît parfois, puis réapparaît comme un fantôme que le brouillard agrandit et déforme.
On dirait par instants une bête immense, une bête d’Apocalypse menant une ronde infernale.
Un paysan a pris Fjord, mon chien, en croupe. C’est un drôle de bonhomme vêtu de toile kaki, le chef recouvert d’un chapeau de paille et tenant une badine à la main.
Mon esprit se remémore aussitôt l’homme qui portait un chapeau de forme, là-bas, aux marches d’Alaska…
Les poneys ont de la neige jusqu’au poitrail.
Notre caravane s’avance sans un bruit. Une torpeur accable bêtes et gens.
Il y a deux heures que nous allons ainsi, il faut neuf heures pour traverser le plateau de Fljotsdalsheldi. Je décroche le thermomètre qui pend à l’arçon de ma selle, j’efface la buée, le chiffre apparaît.
– Moins dix.
Allons, ça va…
Et dire qu’à cette heure je pourrais être si tranquille dans mon pigeonnier parisien. Il doit faire une nuit tiède, piquée de mille étoiles, les frisés du Japon sur le boulevard du Temple, doivent incliner doucement leurs feuillages, sous la caresse de la brise nocturne.
Ah ! démon inquiétant qui me pousse… ce soir ici, demain ailleurs, pèlerin passionné d‘aventures, en marche vers des horizons imprévus !
Quelle étoile me guide ? Vers quelle adoration nouvelle ?
Sur les plages de la Manche ou de l’Océan, les bons petits camarades, écrivains en chambre de romans compliqués, font de effets de smoking, bombent le torse ou inclinent l’échine, manœuvres d’assouplissement indispensables à la conquête des prix littéraires. Sous les globes électriques, la fumée des cigarettes met des écharpes vaporeuses.
Le jazz-band est déchaîné dans les dissonances des cuivres et le hurlement des nègres en sueur.
Les intrigues se nouent à l’ombre des casinos en carton-pâte qui déshonorent la virginité de la mer.
Mots d’amour, promesses que le vent du large emporte, cervelle illogique des femmes, égoïste calcul des hommes…
Non, non, non.
La neige purifie, le froid qui pénètre ma chair rend mon âme meilleure.
Les dégoûts de ma vie civilisée s‘effacent jusqu’à l’oubli total.
Le cavalier qui poursuit cette randonnée fantastique n’a rien de commun avec le garçon indolent que j’ai laissé là-bas.
Il souffre dans sa carcasse, jamais plus dans son cœur, pauvre chère chose grelottante et pitoyable ; mais, au souffle des rafales qui passent, les poumons se vivifient et ce cœur reçoit un sang nouveau qui le régénère et l’exalte.
La neige est un cloaque où l’on patauge sur le terrain spongieux, les chevaux enfoncent, j’ai de la boue jusqu’au ventre.
Nous commençons à descendre péniblement, les poneys glissent sur leur arrière-train. Une rivière barre la route, la croûte de glace est peu sûre.
Le poney-guide, plusieurs fois, l’a tâtée du sabot.
Enfin, là, il se décide. Suivons-le.
Mais l’autre rive est escarpée. Avec son fer, le poney creuse, creuse ; par la même trouée, toutes les bêtes ont passé.
La brume, sans raison, se dissipe d’un seul coup, et c’est la féerie de la merveilleuse nuit polaire. Dans le ciel d’un vent tendre, il y a des nuages roses qui courent, poussés par une brise invisible.
Nos chevaux font lever un vol de cygnes sauvages.
Nous traversons à gué un fleuve qui roule des eaux noires entre les parois lisses d’une muraille de basalte.
Lagarfljót hefur þann heiður að eiga sér brú, en slíkt undur á ég ekki eftir að sjá lengi á þessu fordæmda landi.
Brúin yfir fljótið er úr timbri og varin þrjátíu ísbrjótum.
– Hvar er þorpið, Einar ?
– Þorpið ?
– Já, þar sem við hvílum okkur ?
– Þarna.
Og hann bendir á einhvern blett úti við sjónarrönd.
– Hvar þarna ?
– Framundan þér, ofurlítið til hægri, þarna já.
– Þessi steinkassi ?
– Það er þar sem við stöldrum við.
Ef það skyldi nú vilja svo til að örlögin leiddu ykkur til Íslands, vil ég ráðleggja ykkur eindregið að treysta ekki vegakortum yfir landið.
Ég gruna Bruun kaptein, sem hefur lagt alla sína kostgæfni í gerð Íslandskortsins, um að vera ekki fæddur í Danmörku, heldur milli Tarascon og Martigues.(1)
Það er að minnsta kosti fyndinn náungi og spaugsamur vel, en þegar spaugað er á okkar kostnað, þykir okkur það vissulega ekki eins skemmtilegt.
Á þessu korti eru nöfn skráð með upphafsstöfum, en önnur með skáletri, og bera leturgerðarmanninum fagurt vitni.
Þið haldið nú, að ef hinir fyrrnefndu séu einhverjir mikilvægir staðir, séu hinir síðarnefndu minniháttar þorp ?
Því er nú ekki að heilsa! Þótt þið lesið Möðrudalur eða GRÍMSSTAÐIR, þá ber fyrir augu á miðri hásléttunni eða samanhnipraður undir fjallshlíðinni lítilfjörlegan sveitabæ með veggi úr torfi og stafna úr timbri.
Það er borgin sem þér var fyrirheitin eftir erfiði þitt.
Þessi bær hér hefur á sér nútímalegt yfirbragð. Menningin hefur náð að bökkum Lagarfljóts í gervi járnbentrar steinsteypu.
Mógrár kassinn skilur sig frá gulleitri jörðinni.
Þar lætur Einar vera okkar fyrsta áfangastað.
Hestalest okkar nemur staðar um leið og grimmir hundar tilkynna komu okkkar með gelti.
Níu klukkustundir eru liðnar síðan við héldum af stað.
Á níu tímum höfum við farið tuttugu og fimm kílómetra.
Bærinn Fjarðarheiði er í skjóli hálendisins sem ríkir yfir öllum dalnum og fljótinu.
Ég klifrast upp klettana með myndavélina á bakinu og standinn af henni undir hendinni. Einni klukkustund síðar hef ég fyrir neðan mig stórkostlega útsýn.(2)
Hér er Lagarfljót firnamikið. Tveir kílómetrar eru á milli bakka. Fljótið streymir breitt og voldugt í villtu landslagi sem gert er úr svörtu hraungrjóti, en efra eilífur snær.
Á staðnum, þar sem ég er, sé ég greinileg og óhrekjanleg merki um ferð jöklanna.
Í árdaga fyllti Vatnajökull dalinn.
Fyrir óviðráðanlegan þrýsting fóru jöklarnir að færast frá suðri til norðurs, hægt og örugglega plægðu þeir sér leið að frelsandi hafinu. Nú kemur fljótið úr vatnsgeyminum firnamikla, Vatnajökli.
Klukkan þrjú síðdegis höldum við áfram ferð okkar, en tveir synir gestgjafa okkar fylgja okkur á leið.
Við förum eftir vinstri bakka fljótsins sem er fölgrænt á litinn. Sumsstaðar grefur það víkur, þar sem öldurnar gjálfra. Sumsstaðar renna í það ár sem verður að sundríða.
Hestarnir, sem eru vanir þessari íþrótt, hnusa, drekka löngum teygum, skella sér síðan djarflega í vatnið.
Það sem er óþægilegast við þetta er þegar vatnið fer í stígvelin, en það venst.
Þvínæst er farið á stökki til að hita sér fram að næstu þverá.
Þverhnípt bjarg gnæfir hér yfir fljótinu. Geysistórir steinar hafa fallið úr því, allur fljótsbakkinnn er þakinn steinum sem skeifur hestanna skrika á.
Á sumum stöðum hefur frost klofið sprungur í kletta.
Hver stundin líður af annarri, við ríðum nú sífellt upp með fljótinu. Eftir að vera lausir við hnöttóttu steinana erum við nú komnir í mýrlendi. Hestarnir eru ekkert ánægðir og þeir frýsa. Þeim er meinilla við mýrarnar.
Gummi litli, sem er hugrakkur rottuhundur, hefur komist yfir ár og mýrar.
Hann er óþreytandi að hlaupa um, teygar árvatnið án þess að nema staðar, fer uppá hamrana, kemur ofan aftur og fer aftur af stað.
Litla kvikindið er fullt af lífi. En þarna er ein freisting, ær með lambið sitt litla.
Skepnurnar leggja á flótta, en hundurinn er fljótur að hlaupa og nær þeim. Þá snýst mamman til varnar, en barnið hennar forðar sér.
Því miður er það heillum horfið, þeysist ofan að Lagarfljóti frávita af hræðslu og steypir sér í fljótið…
Það syndir og syndir upp á líf og dauða og nær smátt og smátt út að miðju fljótsins, því öldur þess eru lágar…
Uppi á bakkanum jarmar móðirin ráðvillt, jarmar, jarmar, jarmar.
Litla lambið lítur við. Sú hreyfing verður því örlagarík. Það opnar munninn, snoppan brettist upp til að það komi frá sér stuttu jarmi.
Komdu, komdu, komdu! Kallar mamman.
Me… e… e.
Öldurnar hafa kæft röddina. Litli kroppurinn hverfur, kemur aftur upp á yfirborðið, býr til hvítan blett á grænleitu vatninu, hverfur síðan að fullu og öllu.
Uppi á hamrinum jarmar ærin titrandi rómi einsog í gráti.
En Einar Jónsson er hér fulltrúi tafarlauss réttlætis.
Gummi litli kemur aftur geltandi og dinglar skottinu.
Einar stígur af baki. Með snöggu viðbragði grípur hann kvikindið sem sveigist í greipum hans.
Hljóðlaust högg, hræðilegt vein, brotinn hryggur, Gummi litli er ekki lengur til.
Einar, dómari og böðull, varpar hreyfingarlausum skrokknum í fljótið, og þeir fara nú i sameiginlegum friði, hundurinn og litla lambið.
Aumingja vesalings Gummi litli! Í gær varstu enn hjá búsbónda þínum. Ég man að þú svafst samanhnipraður í hnykil á langhærðu gæruskinni.
Öðru hverju komu kippir í feld þinn, og þú urraðir líka sæll.
En segðu mér, hver má sköpum renna ?(3)
Íslendingarnir tveir hafa nú kvatt okkur, við förum áfram meðfram fljótinu sem tekur að þrengjast.
Hér eru þrjátíu metrar á milli bakka.
Við blasir mjór kirkjuturn.
Áfram höldum við ferð okkar þegjandi. Ekkert lífgar eyðilegt landslagið utan hófahljóð á grjóti.
Nöturlegur bær, Miðhús. Bóndakonan hefur heyrt hófaskellina og stendur á hlaðinu til að bjóða okkur að ganga í bæinn.
Það væri móðgun við hana að hafna boðinu. Við förum á eftir henni. Hún hefur í flýti lagt útsaumaðan dúk á furuborðið, kaffikvörnin malar baunirnar og brátt berst okkur kaffiilmurinn góði.
Á knipplingadúk litlum færir hún okkur einn sykurmola, einu auðæfin í þessari fátækt.
Brennheitt kaffið lífgar okkur upp, en áfanganum er ekki lokið. Á bak! Verið þér sælar, húsmóðir. Konan lyftir hendinni í kveðjuskyni.
Við höldum burt á stökki.
Bær, kaffi, bær, kaffi, kvöldverður, saltfiskur, ferskt vatn, hvíla, þungur svefn.
Frá því klukkan tíu um morguninn til klukkan þrjú þeysumst við áfram, ekki eftir vegum, – þeir eru engir, – heldur eftir sléttunni. Við höfum farið yfir Brekkuá eftir viðkomu hjá doktor Lárussyni, og vatnið í þeirri á nær einnig upp á mið læri.(4)
Nálægt bænum Bessastaðagerði mætum við hestalest sem í eru tuttugu og fimm hestar. Þrír bændur eru þar á ferð með hesta sína og bíða kvöldsins, áður en þeir leggja á heiðina.
Uppi á hálendinu er allstaðar fönn. Um klukkan níu í kvöld verður hún orðin hörð og því auðveldari yfirferðar.
Við skulum gera einsog þeir. Bíða. Við tökum af hestunum sem fara fegnir að bíta gras.
Fyrir framan bæinn eru gamlar konur að þvo ull sem þær eiga eftir að spinna úr um veturinn.
Gummi litli er dauður. Þennan morgun kemur góður íslenskur hundur í hans stað.
Hann hænist að mér og skokkar á eftir hesti mínum.
Hann er af góðu kyni, trýnið einsog á ref, skottið loðið og eyrun upprétt. Hann er svartur með hvíta stjörnu á enni.
Hann er einnig hvíthosóttur á öllum fjórum fótum sínum.
Ég læt hann heita Fjörð.
Í svipinn sefur hann með hálsinn liggjandi á hnakki mínum, enda veit hann að best er að nota sér hverja stund sem stansað er.
Einar og þrír bændur eru horfnir eftir leynilega ráðstefnu.
Leyndarmál og svikið áfengi !
Farið er upp fjallið, það er ferð upp á píslarhæð. Hestarnir þokast áfram metra fyrir metra með snöggum rykkjum.
Þverhnípt gljúfur. Undir mjallarskildi heyrist vatn duna.
Eftir þúsund metra erum við komnir upp á hálendið. Óðara tekur þar ofsaveður á móti okkur. Snjóskaflar, skafrenningur og hvirfilbyljir.
Nokkrir hestanna leggjast með klyfjar sínar.
Hróp og högg koma þeim á fætur. Mínir hestar reynast þolgóðir.
Þeir depla löngum augnahárum, þar sem snjóflyksur glitra. Þeir hrista eyrun einsog þeir séu að hrekja burt óvelkomin skorkvikindi.
Þeir fylgja fast á eftir forystuhestinum… Þeir fara eftir eðlisávísun, því komin er þoka, og hún sveipar okkur köldu líkklæði sínu.
Ásamt henni er snjórinn, og hvert snjókorn er nál sem stingur mig. Fingur mínir eru loppnir innan í ullarvettlingunum.
Forystuhesturinn, hvítur og grár, gengur reglulegum skrefum og leitar heppilegra staða til að stíga niður hófum sínum, fer fimmtíu metra króka sem okkur sýnast óþarfir, en þegar við komum í beygjuna sjáum við gljúfrið gína við, myrkt og lokkandi.
Hann heldur áfram rólegur og öruggur, þekkir leiðina. Stundum hverfur hann í þokuna, kemur svo aftur í ljós einsog draugur sem þokan stækkar og afmyndar.
Manni gæti á stundum dottið í hug einhver risaskepna, dýr úr opinberunarbókinni að stjórna helvískum hringdansi.
Bóndi einn hefur tekið hundinn minn Fjörð á hest sinn. Það er kyndugur náungi klæddur fötum úr kakíefni, hefur stráhatt á höfði og stafpriki í hendi.
Mér kemur undireins í hug mann sem hafði pípuhatt á höfði norður í Alaska…
Hestarnir vaða fönnina upp á bóga.
Lestin þokast hljóðalaust áfram. Þreyta sækir á menn og skepnur.
Þannig erum við búnir að ferðast í tvær klukkustundir, en það tekur níu tíma að fara yfir Fljótsdalsheiði. Ég gríp hitamælinn sem hangir við hnakk minn, strýk af honum óhreinindin, og tölurnar koma í ljós.
– Tíu stiga frost.
Jæja, þá það…
Og að hugsa sér, að á þessari stundu gæti ég látið fara svo vel um mig í íbúðinni minni í París. Þar hlýtur nú að vera mild nótt og himininn settur þúsund stjörnum, lauftrén við Hofsgötu hljóta að hneigja hægt blöð sín við atlot næturgolunnar.
Æ! Þessi órólegi andi sem hrindir mér af stað… Í kvöld hérna, á morgun þarna, friðlaus ævintýramaður á ferð til ófyrirsjáanlegra staða.
Hvaða stjarna leiðir mig ? Til hvaða nýrrar dýrkunar ?
Á ströndum Ermarsunds eða Atlantshafs eru nú góðkunningjarnir, þeir sem sitja við að skrifa flóknar skáldsögur, og nú spóka þeir sig vel búnir, þenja út brjóstið og sveigja hrygginn, en þetta er ómissandi leikfimi til að ná sér í bókmenntaverðlaun. Sígarettureykurinn verður líkt og að misturslæðum í birtunni frá rafljósaperunum.
Jasshljómsveitin er tryllt í mishljómum málmblástrushljóðfæra og ópum sveittra svertingja.
Ástarævintýrin gerast í skjóli lítilla fjörukofa sem óvirða hreinleika sjávarins.
Ástarorð, heit, sem vindurinn bar á haf út, órökvís heili kvenna, sjálfselskufullur útreikningur karlmanna…
Nei, nei, nei.
Mjöllin hreinsar, kludinn sem nístir hold mitt gerir sál mína betri.
Líf mitt í siðmenningunni og ógeð þess fjarar út þangað til ég hef alveg gleymt því.
Reiðmaðurinn sem er á þessu ævintýralega ferðalagi á ekkert sameiginlegt með kærulausa náunganum sem ég skildi eftir heima.
Hann þjáist í líkamshulstri sínu, aldrei framar í hjarta sínu, þessu hjarta sem er vesall, kær hlutur, titrandi og aumkunarverður. En í vindhviðunum sem hjá fara fjörgast lungun og hjartað fær nýtt blóð sem endurnærir það og hrífur.
Snjórinn er skólpræsi sem við vöðum í. Hestarnir sökkva í mýrlenda jörðina, ég er forugur upp á maga.
Við hefjum ferðina ofaneftir og gengur erfiðlega, hestarnir renna á rassinn. Á verður til hindrunar, ísskorpan er ótrygg.
Forystuhesturinn hefur kannað hann nokkrum sinnum með hófunum.
Loksins ákveður hann sig þarna. Fylgjum honum.
En bakkinn hinumegin er brattur. Með járnum sínum sporar hestuinn og í sömu sporin fara allir hinir.
Skyndilega að ástæðulausu greiðist úr þokunni og auganu mæta ævintýralegar dásemdir heimskautsnæturinnar.
Á fölgrænum himni eru rósrauð ský á hraðri ferð undan ósýnilegri golu.
Hestar okkar fæla villta svani sem hefja sig til flugs.
Við förum á vaði yfir á sem rennur svartleit milli sléttra blágrýtisveggja.
1 – Tarascon og Martigue, – þ.e. í Suður-Frakklandi.
2 – Hér mun átt við Ekkjufell eða Ekkjufellssel undir Fjarðarheiði.
3 – Hér verður að hafa í huga, að um skáldverk er að ræða. Stundum er farið frjálslega með staðreyndir.
4 – Frá Bessastaðagerði mun hafa verið lagt á Fljótsdalsheiði á þessum tíma. Læknirinn Ólafur J. Lárusson (dr. Lárusson) var héraðslæknir þarna fyrir austan um þessar mundir og sat á Brekku. Hann hafði víða verið í útlöndum, m.a. í París. Hann varð seinna læknir í Vestmannaeyjum, m.a. við franska spítalann þar.
Lire la suite – chap3b / Framhald textans þriðji3b..
Photo des deux frères islandais qui ont accompagné Rouquette. Bærinn Ekkjufellssel.
J’ai eu le plaisir rare de retrouver une personne qui avait rencontrer L.F. Rouquette lors de son arrêt à une ferme au bord du fleuve Lagarfljót (ou lac Lögurinn, il semble qu’à l’époque le lac avait le nom du fleuve). C’est Einar Sigbjórnsson, né en 1901, fermier à Ekkjufellssel, quoique jeune en 1922, se rappellait très bien de Rouquette. Il m’a dit qu’ Einar était connu car il pouvait déplaçer aisément les très grandes pierres servant à tester la force physique des joueurs (Excercice de force commun partout en Islande). Rouquette cite la ferme Fjarðarheiði et pas la ferme Ekkjufellssel, qui correspont plus à sa description et à la rencontre du témoin.
I had the rare pleasure of finding a person who had met L.F. Rouquette during his stop at a farm by the Lagarfljót river (or Lögurinn lake, it seems that at the time the lake had the name of the river). It’s Einar Sigbjórnsson, born in 1901, farmer in Ekkjufellssel, although young in 1922, remembered Rouquette very well. He told me that Einar was known because he could easily move the very large stones used to test the physical strength of the players (Exercise of strength common everywhere in Iceland). Rouquette cites the Fjarðarheiði farm and not the Ekkjufellssel farm, which corresponds more to his description and to meeting the witness.
*Le docteur Ólafur J. Lárusson était médecin du district et habité Brekka. Il était allé à Paris et finira sa carrière aux Îles Vestmaneyjar, à l’hopital des français.
* Doctor Ólafur J. Lárusson was district doctor and lived in Brekka. He had gone to Paris and will end his career in the Vestmaneyjar Islands, at the French hospital.
Fjord / Fjörd
Jökulsá á Brú
A Brú, comme son nom l’indique, il y a un ancien petit pont et les reste d’un pont de singe. Ce fleuve provient du très controversé complexe hydroélectrique de Kárahnjúka qui bien sur n’existait pas en 1922.
In Brú, as its name suggests, there is an old small bridge and the rest of a rope bridge. This river comes from the very controversial Kárahnjúka hydroelectric complex which of course did not exist in 1922.