L’Île d’Enfer / Vítiseyjan chap.5/fimmti 5

V

DORMIR SOUS LA NEIGE POLAIRE

  ’Eyjalfjordr s’enfonce de trente-quatre milles dans la terre d’Islande. Entre Thorhildarvogr et Gjogrtá, il y a dix milles. Le sommet de Kaldbarkr domine le fjord de ses mille cent cinquante mètres ; à l’ouest, la masse du Siglunesgnupr.
  A neuf milles de l’entrée, dans l’axe du fjord, l’île Hrisey aux côtes escarpées, sauf au sud-ouest où le rivage est plat et sablonneux. L’île a trois milles et demi de longueur, sa largeur est de un mille. Au fond, le port : Akureyri.

  Akureyri, au sud de la pointe Oddeyri, est libre de glaces pendant les mois d’été. Il est bloqué pendant la mauvaise saison.
  A l’est de la ville, le mouillage est sûr. A deux encablures de terre, il y a des fonds de trente mètres.

  Chalutiers français, goélettes norvégiennes, cordiers des Féroé, vapeurs anglais, pêcheurs de harengs ou pêcheurs de morues, se hâtent, profitant de la belle saison.

  Je suis tout étonné d’être debout sur une place, d’aller et de venir. Je retrouve la rue ainsi qu’une vieille amie après une longue absence.
  Mes pieds frappent le sol comme pour en prendre possession.
  Je passe fier, bombant le torse, indifférent à tout ce qui n’est pas ma satisfaction personnelle.
  Des maçons s’affairent sur leurs échafaudages, des charpentiers clouent des poutrelles, des paysans vont au trot de leurs chevaux, la sirène d’un cargo hurle, il y a du bruit, des cris, des appels, des chansons et des rires. La vie grouille, la vie est belle !

  Non, la vie n’est pas belle, la civilisation a gâché ma joie. Laissant Einar à ses fonctions de fourrier, je cours à la station postale.
  Il ya des centaines de lettres qui attendent les marins de tous les pays ; toutes ont une écriture hésitante, lettres de maman, lettres d’épouses, lettres de fiancées ; plusieurs lignes: le nom du gars, celui de son bateau, aux bons soins du capitaine… Des cachets ronds attestent qu’on a cherché le matelot, de Rejkjavik à Seydisfjord, de Seydisfjord à Blondüos, de Blondüos à Akureyri…
  D’ici, elles repartiront vers quelle destination ?
  Je le tiens entre mes doigts qui tremblent, je ne voudrais pas m’énerver, impossible : je hâte le tri, vite, vite, vite.

  Rien pour moi.
  Impossible aussi.
  Je mate mon désir et reprends la besogne. Une à une, les lettres défilent. Aucune ne porte mon nom.
  Nul souvenir n’est venu jusqu’à moi de la terre natale. Une main invisible crispe ma gorge, une envie de pleurer monte de mon cœur à mes yeux. Non, pas ça… pas ça.
  D’un geste machinal, je repousse les pauvres chères choses que d’autres espèrent depuis des jours.
  Et je sors !
  Ah ! que m’importent le bruit, le tumulte de la ville, le grouillement des enfants qui jouent, le rire des femmes qui, sur l’appontement, apprêtent la morue !
  Vite, vite, tournons le dos à la Vie, comme l’autre, je suis maudit. Mon destin me conduit aux portes de l’Enfer et les lettres de feu flambent, qui disent :
«  Par moi l’on va dans la cité dolente, par moi l’on va vers l’éternelle douleur, par moi l’on va vers la race damnée*. »

  Per me si va nella citta dolente ;
  Per me si va nell’eterno dolore ;
  Per me si va tra la perduta gente…

  Et je suis prêt à laisser toute espérance.

  – Ah  ! vous voilà, monsieur, j’ai tout arrangé, j’ai trouvé une chambre, on va pouvoir rester plusieurs jours.
  Et Einar Jonson se frotte les mains.
Mais sa joie est courte, je viens de lui casser les ailes avec trois mots :
  – Nous repartons demain.

  Comme je médite devant un verre de bière, le commandant d’un cordier norvégien frappe sur mon épaule et me dit :
  – Il n’est pas bon de boire seul. Cela rend triste. Venez.
  Je l’ai suivi dans l’arrière-boutique, où se trouvaient déjà son second et deux matelots.
  Ostensiblement, il commande de la bière, puis, lorsque la servante est partie, il sort de sa vareuse une bouteille d’eau-de-vie danoise.
  Nous avalons chacun la moitié du contenu de notre verre et nous faisons le plein d’alcool – fifty fifty! – moitié, moitié.
  La bière à l’eau-de-vie, c’était de l’inédit pour moi !
  Nouvelle tournée, celle du second. Servante, bière, alcool.
  J’ai des remords, j’aurai dû emmener Einar.
  Troisième, quatrième : même cérémonie.
  Je n’ai réussi qu’à me rendre malade.

  Remontée de l’Eyjalfjordr au nord jusqu’à Glaesibaer, que nous laissons à droite ; à droite aussi, l’église de Mödruvellir, une église grise sur la prairie verte.
  Nous passons l’Oxadalur sur un pont de bois, les poneys ne s’habituent pas à cette façon de franchir les fleuves. Le bruit de leurs pas sonne sur le plancher et les effraye.
  Direction sud-sud-ouest. Nous jouons à cache-cache avec le fleuve, à tout instant, on passe de la rive droite à la rive gauche ; naturellement, il n’y a plus de ponts, les chevaux se réjouissent de patauger.
  Enfin la vallée s’élargit, nous restons sur la rive gauche.
  Bon terrain. Deux heures de galop pour sécher nos vêtements.
  Puis la piste s’étrangle entre les hautes murailles sombres, val d’enfer où les démons hurlent dans la plainte du vent.
  La côte est rude à gravir. Le fleuve toujours nous accompagne, ses eaux tumultueuses se hâtent, blanches, parmi les rochers noirs. Sur le plateau, le paysage est lunaire, le hérissement des pics déchiquetés et des trous de lave grise.
  Là-bas, sur l’autre rive, la masse formidable du Vindheimarjökul. Ici, l’immense jaillissement glaciaire du Tunahryggsjökul ; devant nous, le Myrkarjokul.
  Nous sommes les humains errants de l’époque néozoïque, rien ne viendra compenser notre peine.
  Du ciel bas, la pluie tombe, l’horizon se rétrécit et nous enferme dans un cercle glacé. La fatigue du corps tue la bête qui bourdonne dans le cerveau. Nous descendons, au pas de nos chevaux, le flanc du mont aux roches lisses. Nous descendons aussi peu à peu en nous-mêmes, éteignant toute pensée, et du fond de la vieille terre monte le limon ancestral qui trouble l’eau de notre âme… La croûte de civilisation tombe et la brute réapparaît ; je ne sens plus le vent qui glace, la pluie qui coule dans mon cou ; je vais, comme les autres allaient, des jours et des jours, sous l’éternelle menace des fauves et des éléments, avec la double préoccupation de trouver un abri, une proie.
  Mais Dieu a pitié de ma détresse. Dans la brume, une tache rouge et blanche apparaît et grandit. La parole du Galiléen est venue jusqu’ici accueillante et consolatrice.

  L’église de Bakki est en bois badigeonné de blanc. Son toit est une coiffe de tôle ondulée passée au vermillon.
  Au chevet de l’église, devant la porte du baer, il y a le cimetière.
  Il doit être doux d’avoir ainsi devant les yeux, tandis que l’on travaille, ceux qui nous ont été chers et qui nous ont quittés pour dormir « du sommeil de la terre ».
  Ils sont moins lointains, moins partis.
  Le bonheur vrai est ici, loin des batailles après pour un pain quotidien relatif, loin des villes tumultueuses. Nos grandes nécropoles sont un blasphème, monuments ostentatoires, couronnes effilochant leurs perles, fleurs de zinc découpé, fausse pudeur, hypocrisie, mort fardée…
  Sommeil troublé du cauchemar de la vie qui se hâte, cris et jurons, sifflets des usines, trompes des automobiles, timbres énervants des tramways…

  Trépigne, piétine, cours, passant imbécile ! le trou bâille, la mort te guette avec le crochet du père Ubu dans la trappe… dans la trappe… et sur ta vie frelatée, la lourde pierre, la décomposition des bouquets misérables et des couronnes qu’entre-choque le vent qui grince.
  Petit cimetière de Bakki aux tombes herbues, je voudrais dormir sous ta terre primitive qui n’a jamais connu la misère des hommes.
  Dormir sous ta neige polaire, dormir sous l’herbe jeune de ton printemps si court, dormir devant la porte du logis où l’on est né, où l’on a grandi, où l’on a aimé, où l’on a souffert.

  Sur le talus du mont, des milliers de violettes.

  Dans la petite église de Bakki, il y a dans le chœur, un retable où un artiste naïf a représenté le Seigneur et les saints. Un pinceau appliqué a tracé une date : 1702.
  Le pasteur, qui est aussi le paysan, a mis la laine de ses moutons à sécher sur les stalles. Sur la chaire, son vêtement du dimanche.

  Morue, eau claire. Salut à l’hôte. L’église s’efface derrière un mamelon  ; nous descendons, voici le fleuve.
Je sors de l’eau les maxillaires crispés. Le froid me gagne, mon corps a des secousses brèves.
  Les vallées se succèdent, désolées, arides, chauves, avec au fond l’inévitable rivière.
  En dix kilomètres, nous la traversons trois fois.
  Un baer est tapi au creux des rochers, une maigre pelouse l’entoure. La paysanne, debout sur le seuil de sa porte, m’offre un bol de lait, que j’absorbe sans quitter ma selle. Si je descendais, je n’aurais jamais le courage de remonter.
  Et nous allons ainsi pendant trois heures, sans un mot, sans autre bruit que le pas des chevaux sonnant sur la croûte de lave.
  Je n’ai plus de crainte au cœur, de mauvaises pensées à l’esprit.
  Ce qui est écrit au livre de Dieu est écrit.
  Il est minuit. Un ciel gris-perle est tendu sur nos têtes, des oiseaux passent dans un vol silencieux, des linots sautillent, des linots au ventre blanc qui n’émigrent jamais, même pendant les froids noirs de l’hiver… Ce soir, dans la clarté polaire, ils sont heureux. L’un d’eux se perche entre les deux oreilles du cheval de file. Son petit corps suit le balancement de la marche.
  Eux et nous sommes les seuls êtres vivants de ce paysage de mort.

  Silfrastadir est une église pareille à un joujou d’enfant. Sa forme est hexagonale, elle a un clocheton de tôle blanche. Son toit est rouge. L’Hjeradsvotn roule, à ses pieds, des eaux vertes.

  Nous avons grignoté quarante-cinq kilomètres.
Une borne – tout arrive ! – indique  : « Rejkjavik : 310 kilomètres.»

V

SOFIÐ Í FÖNN

  Eyjafjörður skerst 34 mílur inn í landið. Milli Þórhildarvogs og Gjögurtáar eru tíu mílur. Kaldbakstindur ríki yfir firðinum 1150 metrar á hæð. Að vestanverðu er Siglunesgnúpur.

  Akureyri er sunnan við Oddeyri, er íslaus yfir sumarmánuðina. Hún er einangruð yfir veturinn.
  Austan við bæinn er öruggt skipalægi. Tvö hundruð faðma frá landinu er 30 metra dýpi.

  Franskir togarar, norskar skonnortur, færeyskir kútterar, síldveiðimenn, þorskveiðimenn, allir að flýta sér að nýta besta árstímann.
  Ég er undrandi að standa á torgi, fara og koma. Ég finn götun aftur einsog gamla vinkonu eftir langa fjarveru.
  Fætur mínir trampa á jörðinni einsog þeir vilji fá vald á henni.
  Ég geng um hreykinn og þen út brjóstið, skeytingarlaus um allt sem ekki er mér sjálfum til fullnægju.
  Múrarar eru að störfum á vinnupöllum sínum, trésmiðir negla bjálka, bændur fara um brokkandi á klárum sínum, flautuhvinur berst frá flutningaskipi, hér er hávaði, hróp, köll, söngvar og hlátrar, lífið er iðandi, lífið er fagurt.

  Nei, lífið er ekki fagurt, siðmenningin hefur spillt gleði minni. Ég læt Einari eftir að finna okkur gististað og hleyp að pósthúsinu.
  Þar eru hundruð bréfa sem bíða sjómanna hvaðanæva að. Öll eru þau með viðvaningslegri skrift, bréf frá mömmum, bréf frá eiginkonum, bréf frá unnustum. Nokkrar línur: nafn mannsins, nafnið á skipi hans, með tilvísun á skipstjórann… Kringlóttir stimplar eru til vitnis um að sjómannsins hefur verið leitað frá Reykjavík til Seyðisfjarðar, frá Seyðisfirði til Blönduóss, frá Blönduósi til Akureyrar…
  Hvert fara þau héðan?
  Ég held á þeim milli titrandi handa minna, ég kæri mig ekki um að verða æstur, en ég ræð ekki við það: ég flýti mér að lesa í sundur, fljótt, fljótt, fljótt.
  Ekkert til mín.
  Ég skáka þrá minni og fer aftur yfir bréfin. Þau fara um hendur mér eitt og eitt. Ekkert þeirra ber mitt nafn.
  Engin minning hefur náð til mín frá föðurlandinu. Ósýnileg hönd þrengir að hálsi mér, löngun til að gráta stígur frá hjartanu upp í augun. Nei, ekki þó það… ekki það…
  Ég ýti ósjálfrátt frá mér þessum lítilmótlegu, kæru hlutum, sem aðrir hafa vonast eftir dögum saman…
  Og ég geng út.
  Æ! Hvað kemur mér þessi hávaði við, órói bæjarins, barnafjöldinn sem er að leik, hlátur kvennanna sem vinna við fiskinn á bryggjunni.
  Fljótt, fljótt, snúum baki við lífinu, einnig ég er fordæmdur. Örlögin leiða mig að dyrum vítis og eldstafirnir loga, þeir segja:
  „Hér er farið inn í borg harmakveinsins, hér er farið inn í eilífar kvalir, hér er farið í hóp glataðra…“

  Per me si va nella citta dolente;
  Per me si va nell‘eterno dolore;
  Per me si va tra la perduta gente…

  Og ég er reiðubúinn að gefa upp alla von.

  – Jæja! Þarna eruð þér, monsjör, ég er búinn að sjá fyrir öllu, ég er búinn að finna herbergi, við getum verið hér í nokkra daga.
  Og Einar Jónsson nýr saman höndum.
  En gleði hans er skammvinn, ég tvístra henni með einni setningu:
  – Við förum á morgun.

Hraundrangi

  Þegar ég sit hugsandi yfir bjórglasi, kemur skipherrann á norskri skútu og slær á öxlina á mér og segir:
  – Það er ekki gott að drekka einn. Menn verða daprir á því. Komdu.
  Ég fór með honum inn í innri stofuna, þar sem stýrimaður hans og tveir hásetar voru fyrir.
  Hann pantar bjór og gerir það með miklum tilburðum. En þegar afgreiðslustúlkan er farin dregur hann undan mussu sinni flösku af dönsku brennivíni.
  Við svolgrum hvor okkar helminginn af bjórnum úr glösum okkar, fyllum þau síðan af brennivíni, – fifty fifty! – helming á móti helmingi.
  Bjór í brennivín, það var nýjung fyrir mig!
  Ný umferð sem stýrimaður borgar. Framreiðslustúlka, bjór, brennivín.
  Ég hef samviskubit yfir að hafa ekki tekið Einar með mér.
  Þriðja umferð, fjórða: sama athöfnin.
  Ég hafði ekki annað upp úr því en að verða veikur.

  Þegar við förum úr Eyjafirði, höldum við í norður og framhjá Glæsibæ sem er á hægri hönd. Kirkjan á Möðruvöllum er einnig á hægri hönd, grá á grænum velli.
  Í Öxnadal förum við yfir trébrú, en hestarnir venjast því ekki að fara á þann hátt yfir ár. Hófahljóðið glymur frá plönkunum og veldur þeim ótta.
  Stefnan er í suð-suð-vestur. Við erum í feluleik við ána, förum í sífellu frá einum bakkanum yfir á hinn. Auðvitað eru engar brýr lengur, hestarnir njóta þess að vaða.
  Að síðustu breikkar dalurinn, við höldum áfram eftir vinstri bakkanum.
  Hér er gott land. Tveggja tíma brokk til að þurrka fötin okkar.
  Þá þrengist leiðin milli dökkra klettaveggja, við tekur vítisdalur þar sem kveða við öskur andanna í vindinum.
  Leiðin upp eftir fjallinu er ströng. Áin fylgir okkur stöðugt, þeysist áfram í flugastraumi, hvít milli svartra hamra. Uppi á hálendinu er landslag eins og á tunglinu, tætingslegir tindar og gráar hraungjótur.
  Hinumegin við ána er hinn ógnar mikli Vindheimajökull. Hérna megin er stórfengleg ísgeislun Túnahryggsjökuls. Fyrir framan okkur er Myrkárjökull.
  Við erum mannverur að reika um á tertíertímabilinu, ekkert verður til að umbuna okkur erfiðið.
  Regnið fellur frá lágum skýjum, sjóndeildarhringurinn skreppur saman og lokar okkur inni í köldum hring. Þreytan í líkamanum deyðir fluguna sem suðar í heilanum. Við förum fet fyrir fet ofan hlíðina, þar sem eru sléttar klappir, við förum einnig smátt og smátt ofan í sjálfa okkur, slökkvum alla hugsun, og úr iðrum fornrar jarðar stígur sá gamli leir sem gruggar sálarfleti okkar… Skel menningarinnar fellur af okkur og dýrið kemur aftur fram. Ég tek ekki lengur eftir storminum sem nístir, regninu sem fellur um háls mér: ég held leið mína einsog hinir gerðu sem dag eftir dag fóru leiðar sinnar við sífellda hættu frá villidýrum og náttúruöflum, með því tvíþætta hlutverk að finna skjól og fórnardýr.
  En guð lítur á eymd mína. Í þokunni birtist rauður og hvítur blettur og hann stækkar. Orð Galíleumannsins hafa náð hingað, aðlaðandi og huggunarrík.

  Kirkjan á Bakka er úr timbri og hvítmáluð. Þakið er klætt bárujárni rauðleitu.
  Aftan við kirkjuna og framan við bæinn er kirkjugarður.
  Það hlýtur að vera gott að hafa þannig, meðan fólk er að vinna, fyrir augunum þá sem voru mönnum kærir og eru farnir til að sofa „svefni jarðar“.
  Þeir eru ekki eins langt í burtu, ekki eins mikið farnir.
  Hér er hin sanna hamingja, langt frá hinu harða stríði fyrir nokkru daglegu brauði, langt frá hávaðasömum borgum. Stóru grafreitirnir okkar eru guðlast, minnismerki yfirborðsleg og áberandi, kransar með lafandi perlum, tilskorin blóm úr málmi, fölsk blygðun, hræsni, málaður dauði…
  Svefn, sem verður fyrir ónæði af martröð þess lífs sem flýtir sér, hrópum og formælingum, verksmiðjuflautum, bílaflautum, ískri í sporvögnum…
  Kjagaðu, þrammaðu, hlauptu, fáráði vegfarandi, holan gapir, dauðinn situr fyrir þér með krók Bubba kóngs… í fallgryfjunni… í fallgryfjunni… og á falskt líf þitt kemur þungur steinninn, vesöl blómknippi leysast þar sundur og kransar sem lemjast í gnístandi vindinum.
  Litli kirkjugarðurinn á Bakka með grasi vaxin leiði, ég vildi sofa undir þínum frumstæða steini sem aldrei hefur kynnst eymd mannanna.
  Að sofa undir heimskautsmjöll þinni, sofa undir ungu grasi þíns stutta vors, sofa fyrir framan dyr þess húss, þar sem maður er fæddur, hefur alist upp, elskað og þjást.

  Í fjallshlíðinni eru fjólur í þúsundatali.

  Í litlu kirkjunni á Bakka er altaristafla, þar sem barnalegur listamaður hefur málað drottinn og dýrlingana. Ártalið hefur verið dregið æfðri hendi: 1702.
  Presturinn, sem jafnframt er bóndinn á bænum, hefur breitt ullina af kindum sínum á kirkjubekkina. Á prédíkunarstólnum eru sparifötin hans. (1)

  Þorskur. Blátt vatn. Gestgjafinn kvaddur. Kirkjan hverfur bak við smáhæð, við höldum ofan eftir, komum að ánni.
  Ég kem upp úr vatninu með stirðnaðan kjálka, kuldinn altekur mig, skjálftakippir fara um líkama minn.
  Einn dalur tekur við af öðrum, eyðilegur, hrjóstrugur, ber, og áin óhjákvæmilega í dalnum neðst.
  Á tíu kílómetra kafla förum við þrisvar yfir hana.
  Bær húkir í hamraþröng, lítilfjörlegt tún er í kringum hann. Bóndakona stendur í dyrunum og býður mér mjólk í skál. Ég svolgra hana án þess að stíga af baki. Ef ég færi af baki, hefði ég ekki herkju í mér til að fara á bak aftur.
  Og þannig höldum við áfram í þrettán stundir, án þess að segja orð, án þess að heyra annað hljóða en í hófum hestanna sem glymja á hraunskorpunni.
  Það er skrifað sem skrifað er í bók drottins.
  Það er miðnætti. Perlugrár himinn er yfir höfðum okkar, fuglar fljúga þögulir hjá, spörvar hoppa um, spörvar með hvíta bringu, og þeir fara aldrei héðan til annarra landa, ekki einu sinni í kuldadimmu vetrarins… í kvöld eru þeir sælir í heimskautsbirtunni. Einn þeirra sest milli eyrnanna á forustuhestinum. Litli kroppurinn fylgir göngulagi hestsins.
  Þeir og við erum einu lifandi verurnar í þessu landslagi dauðans.

  Silfrastaðakirkja er einsog leikfang barns. Hún er sexstrend og hefur lítinn klukkuturn úr blikki, þakið rautt. Fyrir neðan hana veltur grænn straumur Héraðsvatna.

  Við höfum lagt að baki fjörutíu og fimm kílómetra.
  Hér er kílómetrasteinn – allt gerist! – og hann sýnir: „Reykjavík: 310 kílómetrar“.

1. Prestur var ekki á Bakka, heldur Bægisá. Svo er að sjá sem Rouquette hafi haldið, að bændur á kirkjustöðum hafi verið prestar.

















Lire la suite – chap 5a / Framhald textans fimmti 5a..


* L’auteur fait référence encore une fois à la « Divine Comédie » de Dante. Il se plait certainement a se comparer à Virgile qui accompagne Dante dans l’Enfer…l’Islande.

* The author once again refers to Dante’s « Divine Comedy ». He certainly likes to compare himself to Virgil who accompanies Dante to Hell … Iceland.

Les glaciers Vindheimarjökul – Vindheimajökull, Tunahryggsjökul – Túnahryggsjökull et Myrkarjokul – Myrkársjökull, ont quasiment disparus aujourd’hui. Les montagnes de cette région, dite des hautes vallées perchées, sont creusées profondement par les langues glacières, et recouvertes de neiges éternelles. Elles séparent les deux grands fjords du nord et sont difficiles à franchir. Dans la vallée Öxnadalur, la route N1, qui reprend le chemin suivi par nos deux cavaliers, passe par un col souvent très enneigé en hiver. Les habitations y sont rares, voir abandonnées. Ces vallées glaciaires, typiques avec cette forme caractèristique en U, partent en tout sens et parfois sont si conjointes que seule une arrête rocheuse les sépare. C’est le cas du fameux pic de Hraundrangi (Grettisnúpa pour les natifs), pointe rocheuse située au dessus et à proximité de la ferme de Hraun où est né Jónas Hallgrímsson, poète, fondateur de la revue Fjölnir et héros national.

The Vindheimarjökul – Vindheimajökull, Tunahryggsjökul – Túnahryggsjökull and Myrkarjokul – Myrkársjökull glaciers have almost disappeared today. The mountains of this region, known as high perched valleys, are carved out deep by glacial tongues, and covered with eternal snow. They separate the two large fjords from the north and are difficult to cross. In the Öxnadalur valley, the N1 road, which takes up the path followed by our two riders, crosses a pass often very snowy in winter. Homes are rare, or even abandoned. These glacial valleys, typical with this characteristic U shape, go in all directions and sometimes are so joined that only a rocky ridge separates them. This is the case of the famous peak of Hraundrangi (Grettisnúpa for the natives), rocky point located above and near the farm of Hraun where was born Jónas Hallgrímsson, poet, founder of the review « Fjölnir » and national hero.

« Chalutiers français, goélettes norvégiennes, cordiers des Féroé, vapeurs anglais, pêcheurs de harengs ou pêcheurs de morues, se hâtent, profitant de la belle saison.Franskir togarar, norskar skonnortur, færeyskir kútterar, síldveiðimenn, þorskveiðimenn, allir að flýta sér að nýta besta árstímann. » Akureyri 1920
Akureyri.
« – Il n’est pas bon de boire seul. Cela rend triste. Venez ! – Það er ekki gott að drekka einn. Menn verða daprir á því. Komdu ! »
Hafnarstræti, Akureyri, la rue des commerces et bars. 1920
Akureyri. L’ancien quartier populaire et d’activité portuaire.
« Petit cimetière de Bakki aux tombes herbues, je voudrais dormir sous ta terre primitive qui n’a jamais connu la misère des hommes. Litli kirkjugarðurinn á Bakka með grasi vaxin leiði, ég vildi sofa undir þínum frumstæða steini sem aldrei hefur kynnst eymd mannanna. »
« Dans la petite église de Bakki, il y a dans le chœur, un retable où un artiste naïf a représenté le Seigneur et les saints. Í litlu kirkjunni á Bakka er altaristafla, þar sem barnalegur listamaður hefur málað drottin og englana. »

Add a Comment

Votre adresse e-mail ne sera pas publiée. Les champs obligatoires sont indiqués avec *