L’Île d’Enfer / Vítiseyjan chap.5a/fimmti 5a
Étape rude pour les chevaux. Douze heures de marche. Je donne un quart d’heure à la vieille église en terre battue de Vidimyri. Traversée du fleuve en bac, mais le bac s’arrête au milieu du courant.
La montagne fume, des sources d’eau bouillante jaillissent.
Après Vidimyri, c’est la montée du calvaire qui recommence : un calvaire caillouteux, incertain ; les chevaux glissent et butent.
Le chien fourbu s’arrête tous les dix pas ; assis sur son derrière, il tourne la tête vers moi, ses yeux inquiets m’interrogent et semblent dire :
– On va donc encore plus loin ?
Péniblement, il se soulève, repar. Nouvelle station, nouveau regard, nouvel appel…
Je saisis la bête par la peau du cou, je la hisse et la place en travers de ma selle, devant moi.
Soudain, je sens une impression très douce à ma main gauche. A petits coups de langue, Fjord me dit : merci.
A droite, deux lacs, deux émeraudes. Mais la brume monte avec nous. Elle nous entoure, elle nous enveloppe, elle nous prend, nous la voyons courir à ras de terre. Nous allons au petit bonheur, à tâtons. Puis, sans raison, elle s’en va et j’ai devant les yeux le spectacle le plus poignant qui soit.
Je suis au haut du mont. A mes pieds, le fleuve décrit un gigantesque huit, la vallée, très fertile, est tachetée de carrés verts. Entre les deux boucles du fleuve, le baer, endormi.
Fermant la vallée, une muraille se dresse, couleur de rouille, et sur la muraille, à l’horizon, le soleil roule sa boule énorme et sans rayons ; au-dessus du soleil, il y a le cercle impeccable de la lune.
La descente s’accomplit, périlleuse, en lacet ; parfois la montagne est à pic ; les chevaux, surmenés, donnent un suprême effort. La prairie les attire. Les pauvres bêtes n’ont rien dans le ventre depuis le matin.
Le chien, fourbu, s’endort à mes pieds, tandis que je griffonne ces notes, mon carnet sur les genoux.
Einar est allé réveiller l’hôte, mais pour entrer il faut passer le fleuve à gué.
En selle, les chevaux renâclent ; enfin ils se décident.
La servante est déjà debout et la table dressée lorsque j’arrive.
Ivre de fatigue, je m’écroule et je dors.
C’est dimanche. Une matinée de repos.
L’église de Bolstadarhlid est en fête. On doit y célébrer l’office aujourd’hui.
Au trot d’un robuste poney, le pasteur arrive. C’est un bon gros, habillé de toile brune, le ventre en proue, le cheveu rare ; il a la trogne illuminée d’un personnage de Teniers.
Sans cérémonie, il s’installe à ma table, étale ses courtes jambes, tire sa pipe, tapote deux ou trois fois la table, puis, les yeux au plafond, les mains croisées, la pipe au bec, M. le pasteur prépare son prêche.
La fumée lui fait une auréole.
Les fidèles dévalent de toutes les sentes montagnardes. Il en vient de partout.
L’heure de l’office est élastique et approximative. On commence quand tout le monde est arrivé.
Les femmes en amazone ont l’air de paquets endimanchés ; celles qui montent « en garçon » sont plus délurées, plus crânes. Les grosses mères sont installées sur des selles-fauteuils dont il faut les déjucher non sans encombre.
Un clair soleil anime toutes choses, les eaux, la prairie, et les yeux des filles qui, sournoises, regardent en dessous le « Frankman ».
Il est trois heures et la cérémonie n’est pas commencée. Tant pis, je me passerai du sermon.
– A cheval, ami Einar. Nous avons devant nous trente-cinq kilomètres.
– Oui, monsieur.
– Go!
Quelques jeunes garçons nous accompagnent pour nous faire honneur, certes, mais aussi pour avoir le plaisir de caracoler devant les filles qui nous regardent partir.
Au premier détour, ils nous saluent et tournent bride.
Nous suivons la vallée de la Blanda – le fleuve blanc – qui doit nous mener à Blondüos, un port minuscule qui range ses quelques maisons sur les bords mêmes de l’océan Glacial.
Erfiður áfangi fyrir hestana. Tólf klukkutíma ganga. Ég doka við í stundarfjórðung að skoða torfkirkjuna á Víðimýri. Farið yfir ána á pramma, en hann nemur staðar í miðjum straumi.
Reykur stígur upp af fjallinu, sjóðandi hverir gjósa.
Þegar haldið er frá Víðimýri, byrjar aftur gangan upp á píslarhæð, grýtta píslarhæð og óvissa. Hestarnir renna til og hnjóta.
Hundurinn er orðinn uppgefinn og nemur staðar á tíu skrefa fresti, sest á afturendann og lítur til mín, kvíðafull augun spyrja mig einsog þau segi:
– Förum við ennþá lengra?
Hann rís upp með erfiðismunum og heldur áfram. Enn er staðnæmst, nýtt augnaráð, ný bæn…
Ég gríp í hnakkadrambið á dýrinu, hef það upp og set það á hnakkinn fyrir framan mig.
Áður en varir finn ég mjúklega þrýst á vinstri hönd mína. Fjörður er að þakka mér.
Á hægri hönd eru tvö vötn, tveir demantar. En þokan fylgir okkur. Hún umkringir okkur, umvefur okkur, hefur okkur á valdi sínu, við sjáum hana renna meðfram jörðinni. Við höldum samt leiðar okkar, þreifum okkur áfram. Þá hverfur hún burt, að ástæðulausu, og við augum mér blasir mögnuð mynd.
Ég er efst uppi á fjallinu. Fyrir neðan mig býr áin til risavaxið átta, dalurinn er blómlegur mjög og í honum eru hér og hvar grænir ferhyrningar. Milli tveggja hringa árinnar sefur bær.
Ryðbrúnn hamraveggur lokar dalnum, og við sjónarrönd yfir þeim vegg veltir sólin skál sinni mikilli og án geisla, en yfir sólinni er klár og hreinn hringur mánans.
Ferðin ofan af fjallinu er hættuleg og við förum í krákustígum, hlíðin stundum snarbrött, hestarnir neyta síðustu krafta, örþreyttir. Haginn dregur þá til sín. Vesalings skepnurnar hafa ekkert fengið í kviðinn síðan um morguninn.
Hundurinn sofnar örmagna við fætur mér meðan ég klóra þessi orð í vasabók mína á hné mér.
Einar er farinn að vekja bóndann, en til að komast þangað verður að fara yfir ána á vaði.
Á bak, hestarnir eru tregir, loks ákveða þeir að fara út í.
Vinnukonan er þegar komin á fætur og búin að leggja á borð, þegar ég kem inn.
Ég er utan við mig af þreytu, þegar ég velt út af og sofna.
Það er sunnudagur. Hvíldardagsmorgun.
Kirkjan í Bólstaðarhlíð er með hátíðarbrag. Það á að messa þar í dag.
Presturinn kemur ríðandi á kraftalegum hesti. Þetta er stór maður, klæddur brúnum vaðmálsfötum, orðinn þunnhærður, maginn framsettur. Hann er með ljómandi tunglandlit einsog á málverki eftir Teniers.
Hispurslaust tekur hqnn sér sæti við borð mitt, teygir úr stuttum fótleggjunum, dregur fram pípu sína, klappa tvisvar, þrisvar á borðið. Þvínæst horfir klerkur upp í loftið með krosslagða handleggi, pípu í munni, og tekur að undirbúa predíkun sína.
Reykurinn myndar um hann geislabaug.
Kirkjugestirnir koma ofan eftir öllum fjallastígum. Þeir koma allstaðar að.
Það er ónákvæmt og teygjanlegt hvenær messan á að byrja. Hún hefst þegar allir eru komnir.
Konurnar sem ríða á söðli eru einsog sparibúnir baggar, þær sem ríða í hnakk eru líflegri og rösklegri. Feitlagnar húsfreyjur eru í breiðum söðlum sem ekki gengur erfiðislaust að ná þeim niður úr.
Glatt sólskin færir líf í allt, ána, hagann og augu stúlknanna sem horfa í laumi á Fransmanninn.
Klukkan er þrjú, og enn er messan ekki byrjuð. Því miður verð ég af predíkuninni.
– Á bak, Einar vinur ! Við eigum þrjátíu og fimm kílómetra fyrir höndum.
– Já, monsjör.
– Go!
Nokkrir ungir menn fylgja okkur áleiðis okkur til heiðurs, vafalaust, en jafnframt til að hafa ánægjuna af að teygja hesta sína fyrir framan stúlkurnar sem horfa á okkur, þegar við leggjum af stað.
Við fyrstu vegamót kveðja þeir okkur og snúa við.
Við förum eftir Langadal meðfram Blöndu – ánni hvítu – sem á að leiða okkur til Blönduóss, ofurlítils sjávarpláss, þar sem nokkrum húsum er raðað á strönd Norður-Íshafsins.
Lire la suite – chap. 6 / Framhald textans sjötti 6..
Bólstaðarhlíð. 2003