L’Île d’Enfer / Vítiseyjan chap.7a/sjöundi 7a
Hvalfjordur : le fjord de la Baleine, seize milles de mer dans une échancrure de roches volcaniques.
A mes pieds, voici l’Océan dont les eaux clapotent sur la rive pierreuse.
Comme les guerriers de Xénophon, un émoi monte à mon cœur et, malgré moi, je répète : » la mer ! la mer ! «
Les chevaux ont-ils compris ma joie ? Ils se hâtent, faisant se lever des oiseaux par centaines.
Kria, les hirondelles de mer, aux longues queues grises effilées comme des couteaux, poussent leurs cris rauques et tourbillonnent autour de mon malheureux chien. J’interviens et chasse à coups de fouet les plus audacieuses. Les kjoi, gris et noir, compagnons des hirondelles, les kjoi qui ne savent pas plonger et qui volent le poisson dans le bec des hirondelles. Les loa, au jabot noir cerclé de blanc, qui ont une plainte miaulée… ti… eu.. ;ti…au…ti…eu… Les eiders qui processionnent avec leurs nouveau-nés ; les petits mariatla bleu et blanc ; les gros tjaldur au grand bec rouge.
Tous ignorent la traîtrise de l’homme, certains ne se dérangent même pas. Des grappes de mouettes sont juchées, hiératiques et blanches, sur les aiguilles des rochers noirs.
Une famille phoque s’ébat, joyeuse sur la grève. Le père, mastoc et lourd, rebondit comme une balle de caoutchouc ; la maman, en se dandinant, gagne le bord, saute à l’eau et fait des pirouettes, ce qui amuse beaucoup messieurs les phoquelets.
J’ai passé le fjord à marée basse. Un détour me cache la mer et me revoici au cœur de la montagne sauvage, âpre, décevante, farouche, la montagne sans piste que je veux franchir, délaissant les bords du fjord pour couper au plus court.
Les rochers surplombent l’abîme, des gouffres noirs s’ouvrent comme des gueules, les pierres roulent sous les pas des chevaux et tombent. Le monstre gronde, nous avons dérangé son sommeil millénaire.
Sur le plateau, la neige nous accueille. C’est la première étape qui se renouvelle, traversée longue et monotone, coupée par le cauchemar des roches qui surgissent soudain, inattendues et fantastiques, ruines de châteaux d’une époque passée, gargouilles de cathédrale, masques de tragédie.
Sur la glace, le fer des chevaux glisse… le vieux poney marche le cou traînant, la bouche au ras du sabot… Que flaire-t-il, le vieux philosophe ? Ses camarades le suivent prudemment, à la queue leu leu.
Tous passent, le dernier qui me porte s’engage sur la piste. Soudain, la croûte cède, la bête fait un effort pour se dégager, mais la crevasse est là, attirante, et c’est la chute dans l’abîme.
L’enfer n’a pas voulu de moi, je suis remonté à la vie. Comment ?
J’ai un bras en pantenne et un cheval en moins.
Je marche lourdement, hébété, sans bien me rendre compte de ce qui est arrivé ; j’ai un petit rire saccadé qui se casse net et, soudain ma carcasse tremble, mes dents claquent… La bête qui me ronge le poignet appuie sa morsure. J’ai mal. J’ai très mal.
Plus rien à l’horizon que la neige et les monstres de basalte… Est-ce que je vais mourir là ?
Un froid intense crispe ma chair, une main prend mon cœur et le tord… Un vertige passe…
Non, non, il faut marcher. Si je tombe là, je suis perdu. Courage, vieux, courage !
J’arrache chacun de mes pas à l’étreinte de glace, étreinte de la neige, étreinte de la mort… Les géants et les Trolls me guettent. J’ai parcouru leur domaine inviolé, j’ai troublé leurs rêves de dieux déchus… Thor et Odin se vengent du pauvre Galiléen que je suis.
Regrets des anciens jours, bonheurs fugitifs d’autrefois, amitiés durables, tendresses passagères, je suis une bête appauvrie, amoindrie, blessée, qui va soutenue par l’instinct ancestral, qui cherche un coin pour y porter sa peine, pour y dormir, pour y mourir…
Hraf, le grand corbeau, Hraf, l’ami d’Odin qui attaque et emporte les agnelets bêlants, Hraf passe et son vol noir tournoie au-dessus de ma tête.
Suis-je donc une proie ? J’allonge mes foulées, chaque pas fait un trou dans la neige. Ma main droite soutient mon poignet gauche, dans un geste à la fois maternel et puéril.
Hraf croasse et tourne… Soudain, au fond de l’horizon, deux autres croassements ont répondu. Hraf remonte en ramant l’air de ses vastes ailes. Que veulent-ils ? Que veulent-ils ?
Et soudain j’aperçois comme un point dans l’espace : c’est Falki, le faucon… Les trois oiseaux de ténèbres l’ont aperçu aussi et veulent l’encercler.
Mais Falki est courageux. Il a vu les bêtes puantes, il plane et tout à coup tombe comme une pierre sur le crâne d’un corbeau. Un coup de bec, deux serres qui étreignent, quatre ailes qui battent désespérées, un cri terrible… mais les deux autres corbeaux arrivent à la rescousse.
Falki lâche sa victime et prend du champ ! Même jeu, même tactique : il plane et s’abat encore. Hraf vise les yeux du faucon. Falki se dégage et remonte, les autres le suivent. La lutte se poursuit là-haut, très haut. Falki se laisse choir puis écarte ses ailes et veut fuir, les corbeaux se dispersent en triangle… Un coup d’aile a dû aveugler le faucon qui ruse pour s’échapper… Il fait une feinte, le corbeau de droite le suit, mais, plus rapide, il est passé non sans avoir décoché un coup de bec furieux à l’oiseau !
Hraf est touché et bien touché. L’envergure de ses ailes diminue, diminue, et soudain il tombe à dix pas de moi, comme une chose inerte tombe.
Il a deux ou trois convulsions, un cri rauque, puis ses pattes se raidissent. Il est mort.
Là-haut, Falki a pris sa volée. C’est un petit point gris dans l’espace.
Derrière moi, les deux compères décrivent un cercle de plus en plus étroit, et, quand je suis passé, ils foncent sur le cadavre de leur ami qu’ils dépècent.
Il y a trois taches noires sur le neige et de la pourpre sur du blanc.
Dans le ciel passe un tout petit nuage que le vent pousse lentement vers la mer.
Cinq heures après, j’ai trouvé mes chevaux, au pied de la montagne, heureux, bien reposés ; ils tondaient, inlassables, une herbe galeuse. J’ai couché dans un refuge auprès d’un fleuve, la fièvre battant mes tempes, et je me suis endormi harassé, berçant mon bras malade comme une petite fille sa poupée.
Hvalfjörður : sextán mílur sjávar í dal úr gosmynduðu bergi. Við fætur mér er nú hafið, og öldur þess gjálpa við grýtta ströndina.
Eins og stríðsmenn Xenófóns fyllist ég geðshræringu og endurtek ósjálfrátt : hafið, hafið.
Hafa hestarnir skilið fögnuð minn? Þeir hraða ferðinni, svo að fuglarnir fljúga upp hundruðum saman.
Kríur með löng grá stél, sem eru oddmjó einsog hnífar, garga hvellum rómi og flykkjast kringum aumingja seppa minn. Ég kem til hjálpar og hrek hinar djörfustu burt með svipuhöggum. Kjóar eru í félagsskap með kríunum, gráir og svartir. Þeir kunna ekki að stinga sér, en stela sílunum úr nefjum kríanna. Lóur með svartar bringur markaðar hvítum bogum gefa frá sér angurvært tíst…bí bí…. bí bí… bí bí… Æðarkollur sem fara í skrúðfylkingu með unga sína, maríuerlur, bláar og hvítar, stórir tjaldar með löng rauð nef.
Allir eru þeir ókunnugir sviksemi mannanna, sumir þeirra hreyfa sig ekki einu sinni. Mávar sitja í hóp, klerklegir og hvítir, efst á svörtum hömrum.
Selafjölskylda leikur sér glatt í fjörunni. Pabbinn, feitur og þungur, hoppar einsog bolti, mamman fer vaggandi að fjöruborðinu, stekkur út í sjóinn og snýr sér í hringi til mikillar gleði fyrir ungu selaherrana.
Ég fer yfir fjörðinn á fjörum. Þegar við víkjum þaðan, hverfur hafið mér og ég er aftur kominn upp í fjöllin, villt, harðneskjuleg, þrúgandi, grimmileg, veglaus fjöll sem ég vil komast yfir, hverfa frá ströndum fjarðarins til að stytta mér leið.
Hamrar slúta yfir hyldýpi, svartar gjár opnar einsog gin, steinar velta undan fótum hestanna og falla ofan eftir. Ófreskjan rymur, við höfum raskað þúsund ára svefni hennar.
Uppi á hálendinu tekur snærinn á móti okkur. Það er fyrsti áfanginn sem endutekur sig, löng og tilbreytingarlaus ferð sem rofin er með martröð hamranna sem skyndilega spretta upp ófyrirséðir og furðulegir, kastalarústir frá liðinni tíð, leifar af dómkirkju, harmleikjagrímur.
Skeifur hestanna skrika á svelli… Gamli klárinn gengur lotinn með höfuð við jörð… Hvað er hann að þefa, sá gamli heimspekingur ? Félagar hans fylgja honum hlýðnir hver á eftir öðrum.
Allir fara þarna yfir. Hinn síðasti, sá sem mig ber, gengur í slóðina. Skyndilega brestur ísinn, klárinn reynir að losna, en gjáin dregur hann til sín og hann fellur ofan í hyldýpið.
Hel vildi mig ekki, ég steig aftur til lífsins? Hvernig ?
Ég er með bilaðan handlegg og hef misst einn hest.
Ég geng áfram þungstígur og sljór, án þess ég geri mér vel grein fyrir því sem gerst hefur. Ég rek upp hlátursbofs sem brotna í einni svipan, og skyndilega skelf ég, tennur mínar glamra… dýrið sem nagar hönd mína herðir bit sitt. Mig kennir til. Mig kennir mikið til.
Síðan ekkert úti við sjónarrönd nema snjór og ófreskjur úr grjóti… Á ég að deyja hérna ?
Nístingskuldi herpir hold mitt, hönd grípur um hjarta mitt og kreistir það… svimi fer yfir mig…
Nei, nei, ég verð að halda áfram. Ef ég fell núna, er ég glataður. Hertu upp hugann, gamli minn, hertu upp hugann !
Í hverju skrefi ríf ég mig upp úr greipum íssins, greipum snævarins, greipum dauðans… Jötnar og tröll sitja um mig. Ég hef farið um ósnortið land þeirra, raskað draumum þessara föllnu goða… Þór og Óðinn hefna sín á þeim auma Galílea sem ég er.
Ég sakna fyrri tíðar, stopulla sælustunda, varanlegrar vináttu, hverfulla ásta, ég er aumkunarverð skepna, minnkuð, særð, sem fer samkvæmt fornri eðlishvöt í leit að afviknum stað til að bera þar þjáningu sína, til að sofa, til að deyja…
Hrafn, hinn mikli hrafn, vinur Óðins, sá sem ræðst á litlu lömbin og ber þau jarmandi burt, hrafn flýgur hjá, flýgur í hringi yfir höfði mér.
Er ég þá fórnarlamb ? Ég lengi skref mín, hvert skref býr til holu í snjóinn. Hægri hönd mín styður við vinstri höndina á móðurlegan og barnalegan hátt.
Hrafninn krúnkar og snýst… Skyndilega berst krúnk frá tveimur öðrum úti við sjóndeildarhringinn. Hrafninn hækkar flugið með því að berja loftið stórum vængjum. Hvað vilja þeir ? Hvað vilja þeir ?
Og í sama vetfangi tek ég eftir depli á himninum : það er fálki… Hinir þrír fuglar myrkursins hafa einnig komið auga á hann og leitast við að umkringja hann.
En fálkinn er hugrakkur. Hann hefur séð þessa illa þefjandi fugla, hann vokir yfir og í skjótri svipan fellur hann einsog steinn ofan á hausinn á hrafni. Goggurinn heggur, tvær klær herðast, fjórir vængir slást ógurlega, skelfilegt vein… En hinir hrafnarnir tveir koma til hjálpar. Fálkinn sleppir fórnardýri sínu og flýgur upp í himininn. Sami leikur, sama aðferð : hann vokir yfir og lætur sig falla. Hrafninn miðar á augu fálkans, en fálkinn sleppur og hækkar flugið, hinir elta hann, bardaginn heldur áfram þarna uppi, mjög hátt uppi. Fálkinn lætur sig falla, þenur síðan út vængina og ætlar að flýja, hrafnarnir dreifa sér í þríhyrning… vængjahögg hlýtur að hafa blindað fálkann sem notar brögð til að sleppa… Hann fer að þykjast, hrafninn hægra megin eltir hann, en fálkinn flýgur hraðar og kemst burt, hefur þó áður gefið hrafni vænt högg með gogginum.
Hrafninn hefur fengið að finna fyrir því, og það vel. Þan vængjanna minnkar, minnkar, og fyrr en varir fellur hann til jarðar tíu skrefum frá mér einsog dauður hlutur.
Hann tekur tvo eða þrjá kippi, gefur frá sér rámt garg, þvínæst verða fæturnir stífir. Hann er dauður.
Uppi í loftinu er fálkinn á flugi. Það er lítill grár depill á himninum.
Á bak við mig eru félagarnir tveir og hnita æ þrengri hringa, og þegar ég er farinn hjá steypa þeir sér yfir hræið af vini sínum og rífa hann í sig.
Það eru þrír svartir deplar í snjónum… og rautt á hvítu.
Á himni er ofurlítið ský sem vindurinn hrekur til hafs.
Fimm stundum síðar fann ég hesta mína við fjallsræturnar, sæla og vel hvílda. Þeir voru óþreytandi við að bíta fölt gras. Ég náttaði mig í skýli við á og var kominn með hitasótt, og ég sofnaði örmagna á meðan ég vaggaði meiddum handlegg mínum einsog lítil telpa með brúðuna sína.
Lire la suite – chap 8 / Framhald textans áttundi 8
Sterne arctique 2018
Le fjord de la baleine ! C’est là que se situe la dernière usine de dépeçage des cétacés. Fin 1986, un moratoire arrête la chasse mais récemment le propriétaire a décidé de la reprendre.
Tradition ou business ??
Les touristes ne sont plus bienvenus de manger de cette viande car c’est en parti pour eux que cette chasse inutile perdure !
The whale fjord ! This is where the last cetacean butchering plant is located. At the end of 1986, a moratorium stopped hunting but recently the owner decided to resume it.
Tradition or business ??
Tourists are no longer welcome to eat this meat because it is in part for them that this useless hunt lasts !